امروزه قابلیت اطمینان سیستم قدرت از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ازاین رو وضعیت ترانسفورماتورها به عنوان یکی از المان های حیاتی و گران قیمت سیستم قدرت می بایست پایش و ارزیابی شود. عامل غالب در محدودیت طول عمر ترانسفورماتور، عایق کاغذی آن است. در این پژوهش اثر سه پارامتر رطوبت، اکسیژن و دما که بر وضعیت عایق کاغذی تاثیرگذار هستند، بررسی شده اند. معیار مورداستفاده برای بررسی وضعیت عایق کاغذی، درجه پلیمریزاسیون است که به طور غیرمستقیم می تواند به دست آورده شود. با محاسبه دمای نقطه داغ ترانسفورماتور به صورت ساعتی و در نظر گرفتن رشد رطوبت سالیانه خطی، طول عمر ترانسفورماتور بر اساس معیار درجه پلیمریزاسیون به عنوان نمونه برای سه جفت دمای محیطی و ضریب بار تخمین زده شده است. طول عمرهای به دست آمده از این تخمین، مطابق طول عمرهای واقعی ترانسفورماتورها هستند. این تخمین طول عمر برای دو نوع کاغذ کرافت و کاغذ کرافت تقویت شده انجام شده است و همچنین مقایسه ای بین طول عمر این دو نوع کاغذ تحت شرایط مختلف محیطی و عملکردی ترانسفورماتور صورت پذیرفته است. درنهایت با توجه به پروفیل درجه پلیمریزاسیون به دست آمده برای عایق کاغذی ترانسفورماتور، زمان بهینه برای انجام کاهش رطوبت عایق کاغذی در قالب سه سناریوی مختلف ارائه شده است.

مقدمه: نان از مهم ترین اجزاء تشکیل دهنده رژیم غذایی در سراسر جهان است. عدم دستیابی به ویژگی های منحصر به فرد پروتیین گلوتن، دستیابی به ویژگی های مطلوب محصولات نانوایی بدون گلوتن را دشوار کرده است. اینولین از فیبرهای تغذیه ای محلول با کاربرد گسترده در صنایع غذایی است. روش بررسی: ویژگی های بافتی، فیزیکوشیمیایی، حسی و ماندگاری اینولین در نمونه های نان بدون گلوتن بر پایه آرد برنج-بلوط (30: 70) غنی شده با 10 درصد وزنی-وزنی پری بیوتیک اینولین با درجه ی پلیمریزاسیون مختلف (کمتر از 10، بیشتر از 23 و 60-2) و شرایط تخمیر ترکیبی بر پایه خمیرترش (MF-SD) مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که MF-SD و اینولین بلند زنجیر، قادر به ایجاد ساختار با قابلیت نگهداری گازهای تولید شده طی فرآیند پخت و بهبود ویژگی بافتی شده است، که به نظر می رسد ناشی از توانایی بالقوه آن در تشکیل ژل باشد. علاوه بر این، بالاترین ماندگاری اینولین نیز در این نمونه مشاهده می شود. بطوریکه مطلوب ترین ویژگی های تکنولوژیکی و کمترین میزان افت اینولین (31 درصد وزنی-وزنی) در نمونه نان بدون گلوتن حاوی 30 درصد وزنی-وزنی آرد بلوط و اینولین بلند زنجیر تخمیر شده با MF-SD (A30R70SL) مشاهده شد. نتیجه گیری: استفاده از اینولین بلند زنجیر برای دستیابی به ویژگی های تکنولوژیکی مطلوب و ارزش تغذیه ای بالا در فرمولاسیون نان بدون گلوتن توصیه می شود.

مقدمه: کارایی کلینیکی کامپوزیت های رزینی نوری وابسته به میزان پلیمریزه شدن آنها است. هدف از این مطالعه مقایسه درجه پلیمریزاسیون کامپوزیت های پک شونده و هیبرید با استفاده از تکنیک (FTIR (Fourier Transform Infrared Spectroscopy بود.مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی، تعداد 40 دیسک کامپوزیتی در 2 گروه کامپوزیت های Z250 و P60 تهیه شدند. هر یک از این گروه ها به 4 زیرگروه (ضخامت 2mm و 5mm کیور شده با دستگاه QTH، ضخامت  2mmو 5mm کیور شده با دستگاه LED) تقسیم شدند. سپس نمونه ها با دستگاه FTIR جهت ارزیابی درجه پلیمریزاسیون مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها توسط آنالیز واریانس سه عاملی ارزیابی شدند.یافته ها: میانگین درجه پلیمریزاسیون کامپوزیت های تست شده اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشت. LED به طور معنی دار باعث افزایش میزان درجه پلیمریزاسیون مواد مورد آزمایش شد. (P<0.001) در ضخامت 2mm هم میزان درجه پلیمریزاسیون به طور معنی دار بیشتر از ضخامت 5mm بود. (P<0.001).نتیجه گیری: استفاده از تکنیک لایه ای در حفرات عمیق ترمیم شده با این کامپوزیت ها پیشنهاد می شود. همچنین به دلیل نتایج بهتر استفاده از LED برای کیورینگ کامپوزیت بهتر توصیه می شود.

بیان مساله: انقباض پلی مریزاسیون کامپوزیتی یکی از بزرگترین معایب کامپوزیت های امروزی است و می تواند به شکاف (Gap) لبه ای، حساسیت پس از کار، ترک مینایی و پوسیدگی ثانویه بینجامد.هدف: هدف از این پژوهش، بررسی اثر فیلرهای نانوپوروس بر میزان انقباض پلیمریزاسیون و درجه تبدیل یک گونه کامپوزیت آزمایشی در شرایط نوری گوناگون بود. نتایج به دست آمده از این کامپوزیت با نتایج به دست آمده از انقباض پلیمریزاسیون و درجه تبدیل کامپوزیت آزمایشی با فیلرهای معمولی میکروهیبرید مقایسه می شود.مواد و روش: در این پژوهش تجربی، کامپوزیت آزمایشی توسط آمیختن فیلرهای سایلانیزه شده و مونومر به دست آمد. 27 درصد مونومر و 73 درصد فیلر با هم آمیخته شدند. مونومر مورد استفاده از ترکیب Bis-GMA، 70 درصد و TEG DMA، 30 درصد به دست آمد. برای پوروس کردن فیلرها، آن ها را در حرارت 1300 درجه سانتی گراد سینتر و سپس آسیاب شدند. کامفورکینون و آمین به عنوان آغازکننده و تسهیل کننده در این بررسی استفاده گردیدند. سنجش میزان انقباض پلیمریزاسیون توسط دستگاه باندد دیسک و سنجش درجه تبدیل توسط FTIR اسپکتروسکوپی انجام شد. بررسی در سه شرایط نوری گوناگون استاندارد و پلکانی و شدت بالا (Standard – Ramping – High intensity) انجام گردید. نتایج به دست آمده از این بررسی توسط آزمون یک سویه آنوا و توکی واکاوی آماری شدند.یافته ها: فیلرهای نانوپوروس اثری مثبت در کاهش میزان انقباض پلیمریزاسیون داشتند و تفاوت معنادار در میزان انقباض پلیمریزاسیون میان سه روش گوناگون کیور دیده نشد. روش کیور و گونه فیلر نیز، اثری بر روی درجه تبدیل نداشتند (p<0.05).نتیجه گیری: با استفاده از فیلرهای نانوپوروس انقباض پلیمریزاسیون کامپوزیت کاهش می یابد و گونه های روش های نوردهی کیور اثری بر میزان انقباض پلیمریزاسیون و درجه تبدیل کامپوزیت ندارد.

بیان مساله: میزان باندهای دوگانه باقیمانده در پلیمریزاسیون نقش مهمی در خواص مکانیکی، فیزیکی و شیمیایی رزین های ترمیمی دارد. پلیمریزه شدن ناکافی در لایه هیبرید، دلیلی برای تفاوت در کیفییت این لایه و قدرت باند کمتر می باشد که می تواند به عنوان منبعی برای آزادسازی مونومر عمل کند و اثرات سمی داشته باشد.هدف: مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری درجه تبدیل مونومر به پلیمر سه نسل از دنتین باندینگ های 3M و یک دنتین باندینگ آزمایشگاهی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی با استفاده از طیف جذبی مواد قبل و بعد از پلیمریزه شدن توسط دستگاه FT-IR، درجه تبدیل به دست آمد. برای اندازه گیری درجه تبدیل از باندینگ های ScotchBond MP Plus Adhesive، SingleBond، Prompt L-Pop و یک باندینگ آزمایشگاهی استفاده شد. شش نمونه از هر باندینگ مورد تحقیق قرار گرفت. زمان سخت شدن 120 ثانیه بود. مقایسه گروهها با استفاده از آزمونهای Kruskal-Wallis و Mann-Whitney انجام گردید. سطح معنی داری P<0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج اختلاف معنی داری را بین گروهها نشان داد SingleBond .(P<0.01) در مقایسه با Prompt L-Pop و ScotchBond MP و دنتین باندینگ تجاری در درجه تبدیل افزایش نشان داد. بین درجه تبدیل در سایر گروهها اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بین دنتین باندینگ آزمایشگاهی و ScotchBond MP اختلاف معنی داری مشاهده نگردید (P=1.00).نتیجه گیری: فناوری استفاده از دنتین باندینگ به سمت ساده ترشدن پیش می رود؛ اما در این مطالعه PromptL-Pop به عنوان ادهزیوی که توانایی اچ کردن را دارد، درجه تبدیل بالایی را از خود نشان نداد. استفاده از باندینگ های با مراحل ساده تر نیاز به بررسی بیشتری دارد.

انقباض پلیمریزاسیون کامپوزیت رزین ها منجر به بروز مشکلاتی در ترمیمهای زیبایی و محافظه کارانه شده است. در این مطالعه (in-vitro)، متوسط درصد انقباض پلیمریزاسیون خطی دو نوع کامپوزیت لایت کیور IDM و تتریک سرام مورد بررسی قرار گرفت؛ همچنین به طور همزمان، درجه تبدیل و درصد فیلر معدنی دو کامپوزیت اندازه گیری شد. تعداد ده نمونه به شکل دیسک به ابعاد 8´1.547 میلی متر از هر کامپوزیت روی لام میکروسکوپ و در مرکز رینگ فلزی متصل به آن تهیه شد. نمونه ها از قسمت تحتانی لام به مدت 60 ثانیه تحت تابش نور قرار گرفتند و بعد از 30 دقیقه تغییرات ضخامت نمونه ها با میکرومتر Helios اندازه گیری و درصد انقباض خطی هر نمونه محاسبه شد. جهت بررسی نتایج از روش t-test استفاده شد (05/0 P<)؛ در عین حال متوسط درجه تبدیل نمونه ها با FTIR و محتوای فیلر معدنی به وسیله سوزاندن در کوره الکتریکی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بین درصد انقباض خطی دو نمونه کامپوزیت تفاوت معنی داری وجود ندارد و درجه تبدیل و محتوای فیلر معدنی در تتریک سرام بیشتر از IDM می باشد. به نظر می رسد درجه تبدیل پایین در IDM به ترکیب شیمیایی و محتوای فیلر آن مربوط باشد و تشابه انقباض خطی پلیمریزاسیون IDM با تتریک سرام می تواند ناشی از درجه تبدیل پایین آن باشد.

مطالعات انجام شده روی پربیوتیک های مختلف اثرات متفاوتی بر میکروبیوتای روده ای نشان داده است. اثراگذاری پربیوتیک عمدتا متاثر از درجه پلیمریزاسیون است. لذا در این مطالعه اثرات سطوح مختلف دو نوع پربیوتیک اینولین و الیگوفروکتوز با درجه پلیمریزاسیون متفاوت بر میکروبیوتای روده ای لارو کپور معمولی مورد بررسی قرار گرفت. این پژوهش در قالب یک طرح کاملا تصادفی در 5 تیمار و سه تکرار انجام شد که در آن از سطوح 0 (کنترل)، 0.5 و 1 درصد پربیوتیک های اینولین و الیگوفروکتوز با درجه پلیمریزاسیون بترتیب 23 و 5 با درجه خلوص 92 درصد در جیره غذایی بچه ماهی کپور معمولی به مدت 8 هفته استفاده شد. در انتهای دوره تغییرات ایجاد شده در میکروبیوتای روده ای شامل تعداد کل باکتری ها، تعداد باکتری های اسید لاکتیک و نسبت باکتری های اسید لاکتیک در میکروبیوتای روده ای بررسی گردید. افزودن سطوح مختلف پربیوتیک های اینولین و الیگوفروکتوز اثر معنی داری بر تعداد کل باکتری ها نداشت (P>0.05). تعداد باکتری های اسید لاکتیک میکروبیوتای روده ای در تیمارهای تغذیه شده با پربیوتیک ها بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (P<0.05). باکتری های اسید لاکتیک در تیمار الیگوفروکتوز افزایش تعداد بیشتری نسبت به تیمار اینولین نشان دادند. همچنین بیشترین میزان نسبت باکتری های اسیدلاکتیک به تعداد کل باکتری های زیست پذیر در تیمار تغذیه شده با 1 درصد الیگوفروکتوز مشاهده گردید (P<0.05). نتایج این مطالعه حاکی از امکان تغییر در جوامع باکتریایی میکروبیوتای روده ای لارو کپور معمولی به سمت جوامع باکتریایی مفید از طریق بکارگیری پربیوتیک بود. همچنین مشخص گردید استفاده از پربیوتیک با درجه پلیمریزاسیون پایین کارایی بیشتری در افزایش تعداد باکتری های اسید لاکتیک در مقایسه با اینولین با درجه پلیمریزاسون بالا دارد.

شناسه دیجیتال (DOR): 98. 1000/1735-0905. 1398. 36. 376. 101. 3. 1578. 41 به منظور ارزیابی میزان و درجه پلیمریزاسیون اینولین، عملکرد ریشه تر و اینولین 15 توده و رقم کاسنی (Cichorium intybus L. ) بومی و وارداتی، آزمایشی در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه ایستگاه تحقیقات خشکه داران استان مازندران در سال های 97-1395 اجرا شد. ماده گیاهی پژوهش، شامل 13 توده داخلی و دو رقم وارداتی از جنس کاسنی بود. در سال دوم آزمایش، در انتهای مرحله رزت، ریشه ها برداشت، توزین و محاسبات مربوطه انجام شد. عصاره گیری نمونه ها به روش استخراج آبی انجام شد، سپس قند کل و قند احیاءکننده نمونه ها اندازه گیری و میزان و درجه پلیمریزاسیون اینولین نمونه ها محاسبه گردید. مقایسه میانگین ها نشان داد که توده های رشت، چمستان و رقم وارداتی Selenite، به ترتیب با 15. 8، 13. 9 و 14. 3 درصد دارای بیشترین محتوای اینولین در بین ژنوتیپ های کاسنی بودند. یافته های تحقیق نشان داد که رقم Selenite با تولید 35. 458 تن در هکتار ریشه تر و 2818. 9 کیلوگرم در هکتار اینولین، در بین رقم ها و نمونه های کاسنی مورد مطالعه بیشترین میزان ریشه و اینولین را دارا بوده و توده تنکابن به ترتیب با عملکرد 12. 692 تن در هکتار ریشه تر و 807. 5 کیلوگرم در هکتار اینولین، پس از آن در رتبه دوم قرار گرفت و از سایر توده ها و رقم های تحقیق برتر بود. نتایج این آزمایش نشان داد که ژنوتیپ های Selenite و تنکابن از نظر میزان و درجه پلیمریزاسیون اینولین در دو سال تحقیق پایداری مناسبی داشته و از نظر عملکرد ریشه و اینولین نیز از ژنوتیپ های برتر کاسنی بودند و برای منطقه غرب مازندران مناسب تر شناخته شدند.